Weekendje Ardennen met de Bedford
door Bob Boogert
Op verschillende campersite’s lees ik altijd de reiservaringen van camperaars. Zo kwam ik bijvoorbeeld een beschrijving tegen van een leuk gezellig weekend in de Belgische Ardennen en een vaartocht over de rivier De Lesse. Feit wil dat een kennis recent een bijna net zo oude Bedford Camper had aangekocht als ik heb en het gewoon jeukte om er weer eens op uit te trekken. Ik hou niet van uitgekloven reisschema’s en boeken doe ik vrijwel nooit van tevoren, omdat ik zo veel mogelijk de “vrijheid” van het kamperen wil behouden. Is het ergens niet leuk, dan stap ik gewoon weer op en zoek naar een stek waar het wel leuk en/of gezellig is.
We hadden afgesproken dat we met onze gezinnen naar een camping zouden gaan in de Ardennen om dan vervolgens lekker te gaan kanovaren. Ikzelf heb vijf kinderen en mijn lieve vrouwtje natuurlijk, die zich deze keer liet verleiden door meteen met mij mee te rijden (meestal pakt ze onze luxe auto om naar de plaats van bestemming te gaan, omdat ze zich geen “Mama Lou” wil voelen naast mij, blijkbaar “Pipo”, in onze inmiddels dertig jaar oude camper :-)). Bij Hazeldonk onze benzinetank nog even voller dan vol getankt, zodat we Nederland achter ons konden laten en in één stuk door konden rijden.
In België ging alles prima en we reden met beide campers in een soort van miniatuur convooi richting Dinant. Altijd weer fantastisch om die ongeloofwaardige blikken van medeweggebruikers te aanschouwen wanneer mensen met ongeloof (of afschuw?) aanschouwen dat je met een dertig jaar oude camper op reis gaat, hahaha. Een enkeling steekt daarentegen z’n duim op en kan het avontuur en de humor ervan inzien.
Toen we bij de bergen en dalen kwamen, reed ik achter mijn kennis die voor het eerst met zijn aangekochte camper op stap ging. Keurig stuurde hij zijn apparaat door het verkeer, maar ik merkte tot mijn afschuw dat wanneer we in een dal kwamen hij zijn snelheid deed afnemen, terwijl we natuurlijk ook weer omhoog moesten!!! De eerste keer kwamen we steunend en puffend boven en moest ik natuurlijk regelmatig terugschakelen waardoor de snelheid soms op slechts 40 kilometer per uur kwam te liggen. Ik zat met zeven man in mijn campertje en had mijn 100 liter watertank thuis al volgegooid, dus het gewicht was ernaar dat de motor dacht: bekijk het maar lekker, dit trek ik niet, hahaha.
Toen we vervolgens weer boven waren, moesten we weer naar beneden en ik zag ook dat we daarna weer naar boven moesten. Ik zei tegen mijn vrouw: ‘Dit gebeurt me geen tweede keer’, en besloot vol gas naar beneden te rijden, zodat ik wat makkelijker naar boven kwam. Ik stoof mijn kennis voorbij en merkte dat ik veel makkelijker de heuvels weer op kwam zonder dat ik hoefde terug te schakelen of veel snelheid verloor. Dit werkte veel beter!
Toen we aankwamen op de camping scheen het zonnetje heerlijk en de temperatuur was aangenaam. Ik kwam op de plek waar we mochten staan en door het nogal hoge gras had ik er geen enkel benul van dat ik regelrecht in een grote modderpoel terechtkwam, waardoor ik meteen tot bijna mijn assen in de bagger stond (het had de dagen voor onze aankomst namelijk aardig geregend, wat ik uiteraard achteraf te horen kreeg). Maar goed: we stonden en de handrem was niet nodig.
De volgende dag zijn we eerst even door Dinant gereden. Heel leuk en mooi en we zijn door een soort rots heengereden waarin een opening is gemaakt. Heel leuk, maar ik moest wel even opletten dat mijn opbouw niet achter zou blijven.
Omdat er weinig parkeerplekken voorhanden waren, hebben we met een brutale smoes onze campers uiteindelijk bij een hotel kunnen neerzetten. We deden de parkeerwachter voorkomen dat we een hotelovernachting zouden gebruiken en zijn met z’n allen het hotel ingelopen (want nakijken deed de beste man) en vervolgens weer via de zijkant uitgelopen richting de trein die ons zou vervoeren naar de opstapplaats waar we met de kano’s de rivier De Lesse zouden betreden. We moesten natuurlijk een indeling maken met zoveel kinderen (ja, ik weet het, het is mijn eigen keuze geweest) en we besloten mijn twee oudste dochters in een kano te laten varen voor twee personen, mijn vrouw nam onze middelste zoontjes onder haar hoede en ik nam de jongste zoon onder mijn hoede.
De bedoeling was dat we de route zouden nemen van 12 kilometer (lang genoeg toch?) maar door een foutje bleek dat we de langste tocht hadden genomen van circa 20 kilometer. Natuurlijk hadden we geen rekening gehouden met proviand voor aan boord, hahaha, waardoor ik met een flesje ranja voor mijn jongste en een six-pack biertjes mijn proviandemmer kon vullen voor onderweg. Snel hebben we ieder een hamburger achterover geslagen, omdat we die liever niet afgekoeld wilden consumeren.
Middels een leuke glijbaan werden we op de rivier gelanceerd en de tocht begon. Mijn dochters bleken onmogelijk de kano te kunnen besturen en voeren meteen tegen de kant aan. Ik heb ze aangegeven: ‘Nou jullie hebben 20 kilometer de tijd om het te leren’ en lachend voer ik ze voorbij, terwijl me natuurlijk allerlei verwensingen in de trant van ‘ik hoop dat jullie straks omslaan’ om de oren vlogen.
Mijn vrouw en mijn twee middelste zoontjes ging het beter af. Ze ging zelf peddelen en onze zoontjes hoefden dus niets te doen dan te genieten.
Natuurlijk bleef ik op een afstandje aanschouwen hoe onze dochters hun probleem van sturen, vooruit komen en tegelijk peddelen gingen oplossen en toen ik ze lekker even heb laten stuntelen, kwamen ze er vanzelf achter. Sterker nog, ze hadden de smaak zo goed te pakken dat ze zelfs langszij kwamen en zeiden: ‘Zie je wel papa dat het ons lukt, we zullen je even gaan inhalen.’ Welnu, mijn jongste zoon en ik zijn natuurlijk wel mannen en laten ons niet vanzelfsprekend inhalen door een bootje met “bijdehand pratende meisjes”. Uit volle borst gilde onze jongste zoon: ‘Papa doe er iets aan’, en uit alle macht begon ik te roeien om weer langzij te komen bij ze. Omdat zij samen peddelden en ik het in mijn eentje moest doen, moest ik er zelfs hard voor werken, maar het lukte. Op het moment dat ik langzij kwam, zag ik de mogelijkheid om mijn peddel tegen de punt van hun kano te zetten en een ferme duw zorgde er vervolgens voor dat hun kano snel van koers veranderde richting de kant. Daar stond een boom met takken over het water en mijn dochters hebben lange haren. U raadt het al, zowel de kano alswel hun haren kwamen redelijk goed vast te zitten. Zowel mijn jongste zoontje als ik kwamen niet meer bij toen zijn zusjes kennelijk het sturen en koershouden nog niet zó goed onder de knie hadden. We hebben er ook nog leuke foto’s van genomen en hun hartelijk uitgelachen. Nadat we ze beiden succes hadden gewenst met het loskomen lieten wij ons rustig met de stroom meedrijven, omdat we ze natuurlijk niet uit ons gezichtsveld wilden laten verdwijnen.
Na enige scheldkanonnades wisten ze zich los te maken uit hun beklemmende positie en kwamen vervolgens weer lachend aan onze zijde. ‘Zie je wel papa, we halen jullie zo weer in.’ Mijn oudste dochter begint al aardig te puberen en is eigenlijk meer bezorgd dat haar mooie merkkleding (wat voor die leeftijd gewoon heel belangrijk is) nat of beschadigd raakt. Ze doet er ook alles aan om er steeds zo goed mogelijk uit te blijven zien, terwijl ik denk: lekker belangrijk als je in een kano zit, maar goed. Vervolgens ging ze zich beklagen over de temperatuur. Ze had het warm en was bang dat ze ging zweten. Ik zei: ‘Ik weet wat je daartegen kan doen, zodat je niet hoeft te zweten.’ ‘Oh’, zei ze, ‘wat doe je daartegen dan?’ Met dat ik zei: ‘Afkoelen’, begon ik met mijn peddel grote plonsen water uit de rivier over haar heen te gooien en ja, in deze strijd merkte ik zelfs dat ze het bij me terug ging doen, maar omdat ze de peddels blijkbaar nog niet helemaal onder controle had, lukte het haar maar niet om mijn jongste zoon en mij nat te krijgen, wat weer de mogelijkheid bood om dicht bij haar in de buurt te blijven, zodat zij wel doorweekt werd met water. Toen ze echt drijfnat waren, kwamen we allemaal niet meer bij van het lachen. Weer hebben we wat foto’s genomen met onze digitale camera.
We hebben heerlijk gevaren en zelfs mijn vrouw en jongste zoontjes bleven nu in de buurt. Onze kennissen bleven eerst nog wat achter, omdat hun kano moeilijk bestuurbaar bleek doordat er een lek in de dubbele bodem zat. Na enige tijd besloot ik dat het tijd was voor een biertje en gaf mijn jongste zoon zijn fles ranja. Heerlijk smaakt op dat moment een lekker koud biertje.
Tot mijn stomme verbazing merkte ik dat mijn jongste zoontje na twee slokjes besloten had zijn fles ranja leeg te laten lopen in de rivier omdat hij met een lege fles in het water wilde spelen. Dit terwijl we nog een héél eind moesten en het was aardig warm. Ik heb hem toen maar een biertje gegeven en dat smaakte hem blijkbaar heel goed, want elke keer als hij een paar slokken had genomen zei hij: ‘Lekker is dat, hé.’ Tot mijn grote verbazing heb ik echt geen moment kunnen bespeuren dat hij “tipsy” aan het worden was. Hij bleef heel nuchter en zat lekker met zijn lege fles in het water te spelen.
Na enige tijd kwam het eerste obstakel in zicht. Mijn zoontje hield zich krampachtig vast aan de kano en ik zei tegen hem: ‘Hou je vast en blijf stilzitten.’ Dit deed hij heel goed en zonder om te slaan gleden we de dam af en kwamen met een plons een meter of wat dieper terecht. Onze dochters wisten deze hindernis eveneens zonder omslaan te passeren maar moeder-de-vrouw kwam op het laatste moment helaas zijwaarts te liggen, wat resulteerde in een omgeslagen kano, drijvende zoontjes en een moeder en drijvende proviandemmertjes. Dit natuurlijk onder een luid applaus van de op sensatie uit zijnde toeschouwers op de kant. Laten we eerlijk zijn: niets is zo lekker als leedvermaak tenslotte. Onze kennissen bleven hangen toen ze de dam af wilden glijden, wat resulteerde in een leuk plaatje van een kano die schuin omhoog kwam te staan. Ze konden niets anders doen dan uitstappen en de kano vlot te trekken.
Na een korte pauze op de in het midden gelegen eilandjes, hebben we de kano leeggegooid en alles er weer in gezet, zodat we onze tocht konden hervatten. Na enige tijd weer gevaren te hebben, kwamen we erachter dat de lange tocht wel lang bleek te zijn, maar ja, er was nu geen ontkomen meer aan.
Heerlijk rustig zijn we verder gaan varen en aan de ronddobberende en omgeslagen kano’s die blijkbaar gewoon achtergelaten waren, konden we ons niet van de indruk onttrekken dat menigeen de tocht had afgebroken. Deze kano’s bleken later verzameld te worden door het bedrijf dat als de laatste kano vertrokken was, een medewerker de tocht liet maken die de kano’s met touw aan elkaar verbond en meenam.
Bij de tweede obstakel, een soort van enorme stroomversnelling, besloten onze dochters het ruime sop te verkiezen en mijn vrouw en onze zoontjes bleven dit keer keurig op koers en sloegen dus niet om. Toen we uiteindelijk bij het eindpunt kwamen, waren we blij dat we er waren. We waren allemaal gewoon moe en hadden van al dat gepeddel honger gekregen.
We kwamen bij het hotel (waar we onze campers hadden geparkeerd) en liepen via de zijkant weer de parkeerplaats op. Dezelfde man stond nog steeds op wacht om auto’s die niet van bezoekers van het hotel waren te weren. We stapten in onze campers en reden naar de uitgang. De man zwaaide vriendelijk en we zeiden dat we even wat boodschappen gingen doen waarna hij riep: ‘Tot straks.’ We zwaaiden vriendelijk terug en hebben hem vanzelfsprekend niet meer gezien.
Toen we terugkwamen op de camping waren we eigenlijk te moe om nog te koken dus besloten we in de kantine lekker patat en aanverwante consumptiegoederen te nuttigen. De kinderen gingen daarna nog naar de speeltuin en wij bleven even zitten en namen nog een lekkere kop koffie en een biertje. De dames besloten daarna de jongste kinderen op bed te leggen.
Toen wij uiteindelijk bij de camper kwamen, merkte ik dat de grond nog steeds onwijs nat was. Ik had dus geen mogelijkheid om een tent op te zetten, want een haring blijft niet vastzitten in de blubber. We hebben vervolgens vier kinderen op de alkoof gelegd in de breedte van het bed, wat als resultaat had dat onze oudste zoon zijn voeten moest laten zweven. Onze oudste dochter kroop met mijn vrouw op de tot bed gemaakte treinzit. En ja, toen ik nog. Na enige tijd te hebben nagedacht besloot ik een luchtbed niet te hard op te pompen en over de bestuurdersstoel en de voorbank (die wij er nog steeds helemaal origineel in hebben zitten) te leggen. Ik heb een slaapzak genomen en ben ondanks de vreemde constructie en tot mijn grote verbazing heel goed in slaap gevallen en heb ook heel goed geslapen.
De volgende ochtend zijn we lekker gaan ontbijten en na het ontbijt zijn we vervolgens heerlijk rustig teruggereden naar huis.
Zowel de campers als wij hebben het allemaal zonder problemen goed gehouden. Het enige wat jammer was, was dat mijn jongste zoon ook onze digitale camera heeft gebruik om zijn waterpret in de kano te verhogen. Want zo zei hij: ‘Ik kon hem aan mijn pols doen en achter me aan laten slepen.’ *%$##@& €€ !!!!!!
Bedfordgroeten, Bob Boogert